NSU Kettenkrad HK-101 (Sd.Kfz. 2) czyli motocykl gąsienicowy
: 2010-05-20, 17:28
Witam. Nadeszła pora, by pochwalic się moją najnowszą pracą, nad którą spędziłem dokładnie miesiąc. Jest to model tegoż oto numeru popularnego pisma Kartonówka:
Teraz kilka słów o samym pojezdzie:
NSU Kettenkrad HK-101 (Sd.Kfz. 2). Mały ciągnik do holowania przyczepy lub małego działa przeciwpancernego (37 mm). Kettenkraftrad - "motocykl gąsienicowy" (w skrócie Kettenkrad), typ HK 101 jest jednym z najbardziej unikatowych pojazdów opracowanych podczas drugiej wojny światowej. Pomysł "motocykla na gąsienicach" został opracowany i opatentowany przez niemieckiego wynalazcę, Heinricha Ernsta Kniepkampa, w czerwcu 1939 r. Była to odpowiedź na zapotrzebowanie na szybki pojazd na gąsienicach, zdolny do przewożenia niedużych ładunków w górzystym terenie. Interesujące jest to, że wiele prototypów miało szprychowe motocyklowe koła nie tylko jako koło przednie, czy koła jezdne, ale również w dedykowanych im przyczepkach. Pojazdy seryjne miały mocniejsze koła przednie z tłoczonej blachy stalowej, a tylne odlewane, czołgowego typu (z rowkiem na grzebień gąsienicy). Pojazd wszedł od służby dopiero na początku czerwca 1941 r. Był używany na wszystkich frontach, gdzie walczyły niemieckie wojska. Nieliczne egzemplarze służyły również na tyłach m.in. jako holowniki myśliwców odrzutowych Me262, które dla zaoszczędzenia paliwa przetaczano na pasy startowe. Do końca wojny wyprodukowano łącznie 8,345 tych pojazdów. Montaż Kettenkrada w zakładach NSU Werke podobno trwał aż do 1948 r. Około 550 powojennych Kettenkradów złożono z istniejących części i niekompletnych egzemplarzy serwisowych obecnych w Neckarsulm. Niecodzienny układ jezdny z przednim kołem zapewniał lepsze prowadzenie pojazdu, podczas jazdy na wprost z dużą prędkością. A na dużych łukach powodował skręt pojazdu. W ciaśniejszych zakrętach uruchamiane były dodatkowo hamulce przy gąsienicach. Dla uproszczenia obsługi całość uruchamiana była za pomocą kierownicy motocyklowej. Nieduży skręt kierownicą powodował tylko skręt przedniego koła, zaś większy skręt, za pomocą układu dźwigni włączał hamulce w układzie napędowym.
Kettenkrad firmy NSU nie był jednakże jedynym pojazdem tego typu, włoska firma Moto Guzzi - również znana głównie z produkcji motocykli - przed II wojną światową opracowała pojazd "nie całkiem gąsienicowy". W tym przypadku inspiracją był jednak trzykołowiec, a raczej trzykołowy samochód, bowiem koła "Guzzikrada" były wyraźnie samochodowego typu. Pojazd Moto Guzzi był w zasadzie trzykołową ciężarówką, w której do tylnych kół zamocowano wahacze wleczone z dodatkowymi mniejszymi kołami i całość "opisano" krótkimi gąsienicami.
Tekst na podstawie artykułu zamieszczonego w miesięczniku "Przegląd mechaniczny"
Dane taktyczno techniczne:
Rok produkcji 1940
Producent NSU Motorenwerke AG, Neckarsulm Niemcy
Załoga: trzech żołnierzy. Kierowca-mechanik i dwóch pasażerów ("desant"). Pasażerowie siedzą tyłem do kierunku jazdy.
Długość: 3m
Szerokość: 1m
Wysokość: 1.2m
Masa własna: 1235 kg
Ładowność: 325 kg, łącznie z kierowcą
Masa bojowa: 1560 kg, z załogą 3-os.
Silnik Opla, czterocylindrowy, chłodzony cieczą
Pojemność: 1478 cm3
Prędkość maksymalna: 70 km/h (wg instrukcji, inne źródła podają 80 km/h, dane powojenne 61 km/h)
Zużycie paliwa: na szosie 16 l/100 km, w terenie od 22 l/100 km w zależności od terenu
i kilka fotek:
Teraz kilka słów o samym pojezdzie:
NSU Kettenkrad HK-101 (Sd.Kfz. 2). Mały ciągnik do holowania przyczepy lub małego działa przeciwpancernego (37 mm). Kettenkraftrad - "motocykl gąsienicowy" (w skrócie Kettenkrad), typ HK 101 jest jednym z najbardziej unikatowych pojazdów opracowanych podczas drugiej wojny światowej. Pomysł "motocykla na gąsienicach" został opracowany i opatentowany przez niemieckiego wynalazcę, Heinricha Ernsta Kniepkampa, w czerwcu 1939 r. Była to odpowiedź na zapotrzebowanie na szybki pojazd na gąsienicach, zdolny do przewożenia niedużych ładunków w górzystym terenie. Interesujące jest to, że wiele prototypów miało szprychowe motocyklowe koła nie tylko jako koło przednie, czy koła jezdne, ale również w dedykowanych im przyczepkach. Pojazdy seryjne miały mocniejsze koła przednie z tłoczonej blachy stalowej, a tylne odlewane, czołgowego typu (z rowkiem na grzebień gąsienicy). Pojazd wszedł od służby dopiero na początku czerwca 1941 r. Był używany na wszystkich frontach, gdzie walczyły niemieckie wojska. Nieliczne egzemplarze służyły również na tyłach m.in. jako holowniki myśliwców odrzutowych Me262, które dla zaoszczędzenia paliwa przetaczano na pasy startowe. Do końca wojny wyprodukowano łącznie 8,345 tych pojazdów. Montaż Kettenkrada w zakładach NSU Werke podobno trwał aż do 1948 r. Około 550 powojennych Kettenkradów złożono z istniejących części i niekompletnych egzemplarzy serwisowych obecnych w Neckarsulm. Niecodzienny układ jezdny z przednim kołem zapewniał lepsze prowadzenie pojazdu, podczas jazdy na wprost z dużą prędkością. A na dużych łukach powodował skręt pojazdu. W ciaśniejszych zakrętach uruchamiane były dodatkowo hamulce przy gąsienicach. Dla uproszczenia obsługi całość uruchamiana była za pomocą kierownicy motocyklowej. Nieduży skręt kierownicą powodował tylko skręt przedniego koła, zaś większy skręt, za pomocą układu dźwigni włączał hamulce w układzie napędowym.
Kettenkrad firmy NSU nie był jednakże jedynym pojazdem tego typu, włoska firma Moto Guzzi - również znana głównie z produkcji motocykli - przed II wojną światową opracowała pojazd "nie całkiem gąsienicowy". W tym przypadku inspiracją był jednak trzykołowiec, a raczej trzykołowy samochód, bowiem koła "Guzzikrada" były wyraźnie samochodowego typu. Pojazd Moto Guzzi był w zasadzie trzykołową ciężarówką, w której do tylnych kół zamocowano wahacze wleczone z dodatkowymi mniejszymi kołami i całość "opisano" krótkimi gąsienicami.
Tekst na podstawie artykułu zamieszczonego w miesięczniku "Przegląd mechaniczny"
Dane taktyczno techniczne:
Rok produkcji 1940
Producent NSU Motorenwerke AG, Neckarsulm Niemcy
Załoga: trzech żołnierzy. Kierowca-mechanik i dwóch pasażerów ("desant"). Pasażerowie siedzą tyłem do kierunku jazdy.
Długość: 3m
Szerokość: 1m
Wysokość: 1.2m
Masa własna: 1235 kg
Ładowność: 325 kg, łącznie z kierowcą
Masa bojowa: 1560 kg, z załogą 3-os.
Silnik Opla, czterocylindrowy, chłodzony cieczą
Pojemność: 1478 cm3
Prędkość maksymalna: 70 km/h (wg instrukcji, inne źródła podają 80 km/h, dane powojenne 61 km/h)
Zużycie paliwa: na szosie 16 l/100 km, w terenie od 22 l/100 km w zależności od terenu
i kilka fotek: